Yaşasın Moğol Kadınları!

2010'un güzel geçeceğini biliyordum ama bu kadarı bana da sürpriz!

Bir erkeğe 6 kadının düştüğü iddia edilen Moğolistan Türkiye'den 20.000 erkek istemiş.
Haberin detayları burada.

Ah böyle böyle kurtulacağız kızlar tek meziyeti pipileri olan adamlardan.

Gidene kadar kendilerini nimet sayan halleri de tavan yapacaktır elbette ama biz buna dayanabiliriz.
Ha gayret!

Belalım

Ortaokuldayken bana şöhreti tattıran şarkı bu işte.


Yıl sonu gecesine hazırlanıyoruz.
Hem oynanacak tiyatroda başroldeyim, hem sesim mikrofona çok uygun diye gecenin sunucusuyum.
Arif Susam bir, ben ikiyim o yıllarda. Öyle bir popülarite hali.

Gece için şarkı yarışmaları yapılmış, her dalda birinciler belli olmuş ve onlar da provalara geliyorlar bizimle. Herkes büyük salonun bir köşesinde işinin gereğini yapıyor, çılgınlar gibi hazırlanıyoruz. Yarışmada belalımı söyleyerek birinci olan kız provada. Orkestrayla beraber şarkıyı çalışıyorlar. Orkestra dediğim de bildiğin org. Hani onlar çıstak çıstak her telden çalıyor ya, ondan orkestra dedim ben, aklın karışmasın. Fakat o da ne?! Kız şarkıyı söyleyemiyor! Yarışmada Sezen'i kıskandıran kız saçmalıyor! Ben de motive etmeye çalışıyorum, sakin ol, bak şöyle söyle diye. O ara orgu çalan adam "sen söylesene şu şarkıyı bi" diyor bana, saf saf şakıyorum ben de. Ve adam diyor ki "Tamam. Gecede şarkıyı sen söyleyeceksin." Kız için çok üzülüyorum. Gerçekten hem üzülüyor hem de mahcup oluyorum. Niyetim asla bu değil çünkü. Ama şöhret işte baldan tatlı. Hele de rejisörün evine uğramadan.

Eve gelip anneme söylediğimde yüzündeki ifadeyi anlatabilmeyi çok isterdim. Ha annemin "allahım rezil olucaz cem-i cümleye" paniği ha da farda kalmış tavşan paniği; o kadar söyleyeyim! "Noolur bi kere söyle de duyayım" dedikçe "bunlar boş hayaller bebeyim, sen kızını sahnede göreceksin" tribi atıyorum anneme...

Ve o gece geliyor...


Sunuyorum.

Oynuyorum.

Söylüyorum...



Allahım izninle geliyorum!

Sahneye çıktığımda şarkıyı söylemek için, annemle göz göze geliyoruz. Limonla muz arası bi tonu var suratının ve rezil olmamak için okuduğu dualar suratıma çarpıyor. Başlıyorum ben;


Uçurum uçurum gözlerine baktığım sensin...

( ya anne bak hele bi gözlerime!)



Prangalarca boynuma taktığım sensin...

( hani söyleyemezdim?)



Dağ gölleri gibi gibi hasret çektiğim...

( arıya bile dememişler uçamazsın diye, ayıp senin yaptığın)



Her gece uyku diye yattığım sensin...

(allah allaaah!!)



İlk nakarat bittiğinde tüm salon ayakta alkışlamaya başlıyor. Çılgınlar gibi, sahnede Sezen varmış gibi, sanki Bülent Ersoy ablanız kurban olsun size demiş gibi. Şaka gibi! Ondan sonrası cümbüş zaten. Okul programı olmasa, salak bir öğrenci olmasam o gece kim indirebilirdi ki sahneden? Kralı gelse alamazdı mikrofonu elimden.

Bu yazı beni nerelere sürükledi şimdi... Hadi günah çıkaralım;

- Bu şarkıyla birinci olan kız... İnan sen çok güzel söylüyordun, ben isteyerek yapmadım. Ama itiraf edeyim severek yaptım...

- Şöhret beni hiç değiştirmedi!

Albüm tekliflerinizi mesajla yapabilirsiniz.
Menejerim mi kim? Ahaha soruya bak... Tabi ki annem!

Kelimeler Olmadan..

Balıkçıda buluştuk. Her buluşma gibi buna da geç kaldığım için o çoktan karar vermişti hangi balığı yiyeceğimize. Sesimi çıkarmadım. "Temizliyorlar, sen al balıkları markette buluşalım" dediğinde de sesimi çıkarmadım. Çünkü biliyordum geç kaldığım için kızmıştı. Markete de geç kalacaktım. Ona da kızacaktı.


Kalabalık yerlerde tek başına olmayı sevmiyorum. Öyle anlarda birini aramayı da. Bir an evvel oyalanacak bir şey ararken balıkçıya takıldı gözüm. Genç bir adam. Evet, bulmuştum. Ona bakacaktım.

Bakmaya değer biri değildi aslında benim için. Sevilmeye değmez birine boşluktayken rastlamak gibiydi ona duyduğum üç dakikalık ilgi. Sevişmeye karar verdiğim için seviştiğim adamlardan tek farkı dokunmuyor oluşumdu. Ortak noktalarıysa adını bilmemek.

Gözlerimi hiç ayırmadan bakarken sayısız soru geçiyordu aramızdaki mesafeden. O kazakla üşüyor olabilir miydi? Başka bir yerde karşılaşsak beni fark eder miydi? Sever miydi ? Ve ben ellerini sevecek miydim onun?

Hafızamın kapısını çaldım hemen. Eller gördüm sayısız; biçimli ve uzun parmaklar. Bildiğim her hikayeyi bir kez de o anlatsa diye defalarca dilediğim sesler.. Bin saati hiç konuşmadan anlatmak istediğim gözler gördüm. Onlardan biri olabilir miydi? Ya da ömrüm boyunca aradığım ve bulduğum ve bana kendini buldurduğu için hayatına sıçtığım sevgili olabilir miydi? Neredeydi sahi o? Benden sonra hala bir kadını sevebiliyor muydu, bilmiyorum. Ama aldattığına emindim.

Balıkçının sesiyle çıktım aldatıldığım o evden:

- Hanımefendi.. Hanımefendi.. Hanımefendi..

- Eee.. Efendim?

- Siparişiniz hazır efendim. Buyrun.

- Kalsın. İstemiyorum.

O siparişi ben vermedim. O balığı ben seçmedim. Hem markete de gitmeyecektim zaten. Geçmişe bir ağ atıp ağlamaktı bu gece niyetim.

Şimdi eve geldiğimden beri o şarkı çalıyor. Eve geldiğimden beri çalan telefonumu camdan fırlattım.

Ararsa, sakın onu hala sevdiğimi söyleme.

Duygu

En sevdiklerim, en enteresan şekilde hayatıma girenler oluyor nedense.

Nezaketen gittiğim, gitmezsem çok ayıp olacak biriydi ilk tanıştığımızda. Zaten tanışan eşlerimiz bizi bir araya getirmişti. Balığa gideceklerdi ve kızlara sus payı verilmeliydi. (Kızlar susar mı sahiden?)
Ve bunun için birbirini hiç tanımayan bizi karşı karşıya getirerek, iki çocuğu kaynaştırmaya çalışır gibi hadi birbirinize güzel güzel oynayına getirmişlerdi işi. Ben çok ısrar etmiştim o bana gelsin diye. "Benim çocuğum var. Dolayısıyla benim evimde buluşursak daha rahat ederiz. Lütfen sen bana gel." dediğinde daha da mızıkçılık edememiştim.

İyi ki de etmemişim.

En fazla bir saat kalırım diye düşündüğüm evinden ayrıldığımda gün ağarıyordu. Ve daha hiç bir şey konuşmamıştık bence. Gördüm ki kız dediğin şey gerçekten susmuyor.

Şimdi çok zaman geçti o tanışmanın üzerinden.
Hayatımdaki ne güzellerimden biri oldu.
Yanında kendimi çok iyi hissettiklerimden biri...

2010 yılını beraber karşıladık. Ben öyle yıllara, yollara çok anlam yüklemem.
Sen çok iyi şeyler dileyip en güzeli çıkar diye umarken Noel Baba'nın çorabından, donunla kalabiliyorsun mazallah yol ortasında. O yüzden her gelen başım gözüm üstüne.

Ama değil mi ki biz o gece Duygu'yla çok eğlendik; 2010 iyi geçer diye düşünmeden edemedim yine de..

İyi arkadaşlar..
İyi dostlar..
İyiki varlar. Ama hep olsunlar..

Kocaman Bir Meme Hikayesi..

Yardımınıza ihtiyacım var. Ama şimdi baştan alayım..

Yıllardır triumph (siyah olanını) kullanırım. Bunun incecik askıları olanını.
Hem harika bir toparlayıcı, hem de çok seksi bir sütyendi. Üstelik straplez aynı zamanda.

Bilirsiniz, minimiser sütyenler babaanneler içindir.
Modeller o kadar yaşlıdır ki; onları giydiğinizde içiniz geçer.
Seksapel kiiiim sen kim olursunuz.
Yazık olursunuz.

Bu modeli -ki tam olarak bu olmayabilir, kesim aynı diye bunu koydum- indirimde 90 Tl'ye alırdım yıllar önce. Helal-i hoş ederek.

Son dönemde Triumph'u Boyner, Ykm ve Debenhams'da da görür oldum.
Üstelik bu model 49-59 Tl arasında değişiyordu. Ne yalan söyleyeyim çok sevinmiştim. Bir de yetmez beş tane, on beş tane alabilirim artık diye.

Fakat heyhaaaat!
Ben ne göreyim?
Saçma sapan bir şey olmuş bu sütyen. Doğan görünümlü şahin olmuş!
Basbaya kötü olmuş işte.
Et ucuzlamış, yahni berbat olmuş işte!

Üzüldüm.
Çünkü ben alışveriş yapmayı sevmem.
Tırım tırım gezmeyi, onu giyip bunu çıkarmayı, o minnacık kabinlerde, kabe gibi kalabalık mağazalarda olmayı hiç sevmem.

Şimdi sizden ricam..
Minimiser,
Çoook kaliteli,
Çoook şık ve zarif,
Askıları çekme halatı gibi kalın olmayan bir model varsa bildiğiniz söylemeniz.
Arayamam.
Noolur buldurun.

Ebru parçalı bulutlu..

Bugün öyle bir gün.. Kötü, sıkıcı..
Bir an önce mi bitse yoksa böyle devam etse de ben de rahatlasam mı bilmiyorum..
Tuhaf bir gün..

Aklımda çok ünlü bir şarkı.
İçimdeki sıkıntıya yakın bir acıyı anlatıyor.
Ben öyle acımıyorum..
Bu acıyı bilmiyorum.
Bu acının çok güzel anlatılmışını biliyorum sadece;

" Eve girdiğimde O çoktan gelmişti biliyordum... Yatak odamıza yaklaştıkça seslerini duydum... Merdivenlerde alelade çıkarılıp atılmış bir erkek ceketi vardı... Benim değildi... Ama en yakın arkadaşıma ait olduğunu biliyordum.. "

İki Küçük Karidesin Hikayesi..

İki küçük karidesin hikayesini biliyor musun?
Bilmiyorsun tabi. Bak ben anlatayım sana:



Zamanın birinde iki küçük karides varmış.

Öylesine yüzerken arkadaş olmuşlar bunlar.

Sonra beraber yüzmeye başlamışlar. Öylesine.

Beraber oynamışlar bazen.

Yine öylesine.

Ama beraberken çok gülmüşler de.

Ya da birinin aklında hep öyle kalmış belki de bilemem şimdi.

Sonra bişey olmuş.

Biri küsmüş.

Ya da kızmış.

Ya da kırılmış.

Susmuş.

Galiba kötü bişey olmuş.

Öbürü beklemiş geçer mi diye.

Ama galiba geçmemiş.

Çünkü hiç görmemiş bi daha o karidesi. Hani beraber oynadığı. Öylesine.

Acaba demiş telefon mu etsem?

Aa demiş kendi kendine.. Salak. Benim telefonum yok ki.

E nasıl ulaşacağım peki diye düşünmüş.

Acaba ateş mi yaksam?

Sonra hatırlamış ki suyun için de ateş de yakamaz.

Buldum demiş! Dalga yaparım.

Çırpınırım, çırpınırım, su sallanır. Anlar o dalgalar gelince benden olduğunu diye düşünmüş.

Çırpınmış, çırpınmış, çırpınmış..

Ama öbür karidesten ne ses gelmiş, ne haber.

Sonra ağlamaya başlamış arkadaşını özleyen.

Arkadaşımı yediler diye.

Yoksa o bana ses verirdi diye tepine tepine ağlamaya başlamış.

O kadar çok ağlamış, o kadar çok ağlamış ki..

Önce sesinden diğer karidesler uyuyamaz olmuş.

Sonra da deniz taşmış gözyaşlarından.

Ne yaptılarsa susturamamışlar.

Ne yaptılarsa teselli edememişler.

Arkadaşım gelene kadar susmayacağım demiş.

O sırada diğer karidesler de şunu söylemeye başlamış.

Seninki daha çok ağlamaya başlamış.

Susun pisler diye bağırmış küçük karides.

Arkadaşım gelene kadar ağliicam.

Susun.

Öylesine.