.
.
.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kar. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre biryer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiç bi işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek , servis minibüsü kapıya geldiğinde küçük çapta bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı."
Kitabın arka kapak yazısıydı bu.
Alper Canıgüz'e hayran olmak için bir neden sunuyorum sadece.
Kesinlikle tavsiye ediyorum.
Hatta ısrar ediyorum; okuyunuz...
http://www.idefix.com/kitap/ogullar-ve-rencide-ruhlar-alper-caniguz/tanim.asp?sid=MD8PMUQ564ZHKHAD3QX9
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder